دانشمندان اولین ساعت هوشمند قابل حل را تولید کردند. اگرچه به اندازه دستگاه های فعلی براق نیست ، اما عملکرد و قابلیت های مشابهی دارد. این ساعت در برابر عرق مقاوم است اما در صورت غوطه ور شدن در آب ظرف مدت 40 ساعت متلاشی می شود.

بازیافت زباله های الکترونیکی دشوار و خطرناک است ، بنابراین اغلب برای لوازم الکترونیکی کوچک ارزش انجام آن را ندارد. برای کاهش این ضایعات ، دانشمندان در چین یک برد مدار نانوکامپوزیت گذرا ساختند. مواد گذرا برای دوام طراحی نشده اند – در این حالت ، مواد در آب حل می شوند و به ترکیبات سازگار با محیط زیست تبدیل می شوند.

این کامپوزیت شامل نانوذرات روی با نانوسیم های نقره است که باعث بهبود خواص الکتریکی دستگاه می شود. این نانو کامپوزیت دو فلزی روی یک پلیمر محلول در آب ، پلی وینیل الکل چاپ می شود. قطرات آب سپس واکنشهای شیمیایی را برای جامد شدن مواد ایجاد می کنند-تکنیکی که به عنوان پخت آب شناخته می شود.

تخته های مدار چاپی در یک محفظه پرینت سه بعدی محلول ، همچنین از پلی وینیل الکل ، محصور شده اند ، که می تواند در آب حل شود و در صورت تماس با عرق دست نخورده باقی بماند. هر قطعه ای که قابل حل شدن نیست ، به عنوان مثال صفحه نمایش و ترانزیستورها ، می تواند پس از متلاشی شدن بقیه ساعت جمع آوری و بازیافت شود.

این ساعت هوشمند قابل حل می تواند بسیاری از عملکردهای دستگاه های فعلی غیر قابل حل را انجام دهد: نظارت بر ضربان قلب و شمارش گام ها ، و همچنین نمایش پیام های تلفن های متصل از طریق بلوتوث.

دستگاه های الکترونیکی قابل چاپ و گذرا مانند این ساعت می توانند راه حلی برای افزایش ضایعات الکترونیکی ارائه دهند – هنگامی که از نظر بصری جذابیت بیشتری پیدا کردند.